Αισίως αρχές Απρίλη μπήκα στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης! Δεν μπορώ να το πιστέψω οτι πλησιάζει η στιγμή που θα δούμε απο κοντά αυτό το μικρό πλασματάκι!Με πιάνει και ώρες ώρες άγχος για το πως θα είμαστε μετά, αν θαμαστε καλοί γονείς, αν θα το αγαπήσουμε αρκετά κλπ. Νομίζω ότι είναι λίγο πολύ όλα φυσιολογικά αυτά τα συναισθήματα.
Απο συμπτώματα έχω τα εξής: το μπεμπέ κλωτσάει αρκετά και το βράδυ όταν αλλάζω πλευρό και στη διάρκεια της ημέρας και ιδίως αφότου φάω κάτι.
Η όρεξή μου έχει ανοίξει αρκετά, έχω πάρει απο 7,5-9 κιλά, αναλόγως των ημερών που ζυγίζομαι. Έχω μεγάλη όρεξη για γλυκό μετά το φαγητό αλλά προσπαθώ να μην τρώω γιατί μόνο καλό δεν κάνει. Όλοι μου λένε οτι στο 3ο τρίμηνο θα πάρω αρκετά κιλά και πάντα τα παραπάνω κιλά μόνο καλό δεν κάνουν στο νινί. Βέβαια απο πριν ήμουν αρκετά αδύνατη, δεν έχω θέμα, αλλά και πάλι προσπαθώ να τρώω υγιεινά και όχι βλακείες ώστε και αυτό εκεί μέσα να παίρνει τα θρεπτικά συστατικά του και να μεγαλώνει σωστά!
Κούραση έχω αρκετή ακόμα, σε σημείο που κοιμάμαι πάρα πολλές ώρες χωρίς να κουράζομαι και ιδιαίτερα. Ο σίδηρός μου ανέβηκε αλλά και πάλι είναι κάτω απο το φυσιολογικό. Ίσως η κούραση να οφείλεται εκεί.
Κάποιες φορές εκτός απο το αριστερό μου πόδι μουδιάζουν και τα χέρια μου ή ο καρπός μου.
Κάποιες φορές επίσης ματώνουν τα ούλα μου αλλά σε φυσιολογικά επίπεδα.
Το κουραστικότερο βέβαια είναι οτι λαχανιάζω αν πχ. μιλήσω αρκετή ώρα χωρίς σταματημό ή αν περπατήσω λίγο πιο γρήγορα απο το περπάτημα της κότας 9όπως το αποκαλώ) που κάνω τώρα.
Επίσης, τα βράδια πολλές φορές ή κατά τη διάρκεια της ημέρας θα δυσκολευτώ να αναπνεύσω άνετα, μάλλον το νινί έχει ανέβει αρκετά κοντά στα πνευμόνια μου και με πιέζει. Είναι κουραστικό αλλά τι να κάνουμε.
Η κοιλίτσα μου είναι σαν μπάλα ποδοσφαίρου, στρογγυλή και ψηλά θα έλεγα πολύ, λίγο σαν ψεύτικη αλλά έχει πλάκα!
Στον δε καναπέ δεν μπορώ να βολευτώ με τίποτα. Αν κάθομαι κάθετα, ψιλοπονάω, αν κάθομαι ανάσκελα το ίδιο, αν κάτσω ψιλοξαπλωτή λίγο βολεύομαι. τι να κάνουμε όμως!
Τέλος, απο αυτή την εβδομάδα, νιώθω σαν πιασμένη στα οστά της λεκάνης χαμηλά, στο ηβικό οστό δηλαδή, απο ότι αντιλαμβάνομαι. Σαν να έχω κάνει γυμναστική και ανοίγματα- τεντώματα και να είμαι πιασμένη χαμηλά στα οστά αυτά. Διάβασα οτι το 3ο τρίμηνο ανοίγουν σιγά σιγά τα οστά αυτά γιανα προετοιμαστούν για τον τοκετό. ΦΦ τι άλλο θα ζήσουμε!
Απο μωρουδιακά δεν έχω αγοράσει τίποτα!Περιμένω να τελειώσουμε με το σπίτι κάτι εκκρεμότητες και μετά θα κάτσω να στρωθώ στο τι χρειάζεται και τι δεν έχουν να μου δώσουν οι αδερφές μου.
Το γεγονός οτι δεν έχω ψωνίσει τίποτα με αγχώνει, αλλά όπως λέει και η συνεγκυούλα φίλη μου Άννα, ό,τι άλλο χρειάζεται, θα το πάρουμε και στην πορεία μαζί με τα μπεμπάκια μας αγκαλιά. Τουλάχιστον θέλω να πιστεύω οτι τα βασικά θα τα έχω έτοιμα μέχρι τον Ιούνιο!
Απο συμπτώματα έχω τα εξής: το μπεμπέ κλωτσάει αρκετά και το βράδυ όταν αλλάζω πλευρό και στη διάρκεια της ημέρας και ιδίως αφότου φάω κάτι.
Η όρεξή μου έχει ανοίξει αρκετά, έχω πάρει απο 7,5-9 κιλά, αναλόγως των ημερών που ζυγίζομαι. Έχω μεγάλη όρεξη για γλυκό μετά το φαγητό αλλά προσπαθώ να μην τρώω γιατί μόνο καλό δεν κάνει. Όλοι μου λένε οτι στο 3ο τρίμηνο θα πάρω αρκετά κιλά και πάντα τα παραπάνω κιλά μόνο καλό δεν κάνουν στο νινί. Βέβαια απο πριν ήμουν αρκετά αδύνατη, δεν έχω θέμα, αλλά και πάλι προσπαθώ να τρώω υγιεινά και όχι βλακείες ώστε και αυτό εκεί μέσα να παίρνει τα θρεπτικά συστατικά του και να μεγαλώνει σωστά!
Κούραση έχω αρκετή ακόμα, σε σημείο που κοιμάμαι πάρα πολλές ώρες χωρίς να κουράζομαι και ιδιαίτερα. Ο σίδηρός μου ανέβηκε αλλά και πάλι είναι κάτω απο το φυσιολογικό. Ίσως η κούραση να οφείλεται εκεί.
Κάποιες φορές εκτός απο το αριστερό μου πόδι μουδιάζουν και τα χέρια μου ή ο καρπός μου.
Κάποιες φορές επίσης ματώνουν τα ούλα μου αλλά σε φυσιολογικά επίπεδα.
Το κουραστικότερο βέβαια είναι οτι λαχανιάζω αν πχ. μιλήσω αρκετή ώρα χωρίς σταματημό ή αν περπατήσω λίγο πιο γρήγορα απο το περπάτημα της κότας 9όπως το αποκαλώ) που κάνω τώρα.
Επίσης, τα βράδια πολλές φορές ή κατά τη διάρκεια της ημέρας θα δυσκολευτώ να αναπνεύσω άνετα, μάλλον το νινί έχει ανέβει αρκετά κοντά στα πνευμόνια μου και με πιέζει. Είναι κουραστικό αλλά τι να κάνουμε.
Η κοιλίτσα μου είναι σαν μπάλα ποδοσφαίρου, στρογγυλή και ψηλά θα έλεγα πολύ, λίγο σαν ψεύτικη αλλά έχει πλάκα!
Στον δε καναπέ δεν μπορώ να βολευτώ με τίποτα. Αν κάθομαι κάθετα, ψιλοπονάω, αν κάθομαι ανάσκελα το ίδιο, αν κάτσω ψιλοξαπλωτή λίγο βολεύομαι. τι να κάνουμε όμως!
Τέλος, απο αυτή την εβδομάδα, νιώθω σαν πιασμένη στα οστά της λεκάνης χαμηλά, στο ηβικό οστό δηλαδή, απο ότι αντιλαμβάνομαι. Σαν να έχω κάνει γυμναστική και ανοίγματα- τεντώματα και να είμαι πιασμένη χαμηλά στα οστά αυτά. Διάβασα οτι το 3ο τρίμηνο ανοίγουν σιγά σιγά τα οστά αυτά γιανα προετοιμαστούν για τον τοκετό. ΦΦ τι άλλο θα ζήσουμε!
Απο μωρουδιακά δεν έχω αγοράσει τίποτα!Περιμένω να τελειώσουμε με το σπίτι κάτι εκκρεμότητες και μετά θα κάτσω να στρωθώ στο τι χρειάζεται και τι δεν έχουν να μου δώσουν οι αδερφές μου.
Το γεγονός οτι δεν έχω ψωνίσει τίποτα με αγχώνει, αλλά όπως λέει και η συνεγκυούλα φίλη μου Άννα, ό,τι άλλο χρειάζεται, θα το πάρουμε και στην πορεία μαζί με τα μπεμπάκια μας αγκαλιά. Τουλάχιστον θέλω να πιστεύω οτι τα βασικά θα τα έχω έτοιμα μέχρι τον Ιούνιο!
