Εκδρομή στην Αράχωβα με παιδί

Αποφασίσαμε να πάμε οι τρεις μας στην Αράχωβα! Αν εξαιρέσεις τις φορές που έχουμε πάει Λουτράκι και τη φορά που πήγαμε διακοπές στην Καλαμάτα, δεν είχαμε ταξιδέψει εκτός Αθηνών με το Φώτη και η επιθυμία μου είναι να τον κάνω ένα μικρό εξερευνητή και να αποκτήσουμε οι τρεις πολλές και όμορφες εμπειρίες για να έχουμε να θυμόμαστε μαζί του!

Ένας από τους κοντινούς προορισμούς, τον οποίο δεν είχαμε επισκεφθεί με το Θάνο ποτέ, ήταν η Αράχωβα. Έχοντας ακούσει διάφορα (η Μύκονος του χειμώνα, οτι το μέρος είναι πολύ inn κ.α.) αποφασίσαμε να το διαπιστώσουμε με τα μάτια μας. 

Το άγχος μου ήταν να διαμορφώσω το πρόγραμμα ώστε να μην ταλαιπωρήσω το Φώτη (σχεδόν 2 ετών), αλλά και να δούμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούσαμε, στο μέτρο που αυτό ήταν εφικτό. Αποφασίσαμε να μείνουμε ένα βράδυ εκεί τελικά, Σάββατο βράδυ.

1η ημέρα: Ξεκινήσαμε Σάββατο πρωί κατά τις 9.30. Μέχρι την Αράχωβα (απο Αθήνα) η απόσταση είναι περίπου 2,5 ώρες. Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής το κάνεις σε Εθνική Οδό και γενικά η διαδρομή δεν είναι δύσκολη, δεν έχει στροφές, ή άλλα επικίνδυνα σημεία. 

Το μόνο μελανό σημείο της υπόθεσης είναι τα διόδια που περνάς δύο φορές συνολικά και μου φάνηκαν αρκετά τσιμπημένα.

Πρώτη στάση το χιονοδρομικό κέντρο Παρνασσού. Περάσαμε μέσα απο την Αράχωβα, που εκ πρώτης όψης μας άρεσε πάρα πολύ. Η διαδρομή Αράχωβα- Χ.Κ. Παρνασσού είναι περίπου 30 λεπτά. Βέβαια αν βρεις κίνηση πάνω στο βουνό, όπως εμείς, ο χρόνος αυξάνεται αντίστοιχα. Καθ' όλη τη διαδρομή προς τον Παρνασσό το τοπίο είναι μαγευτικό: θεόρατα έλατα φορτωμένα με φρέσκο χιόνι. Φτάνοντας με χιονόπτωση και αρκετή ομίχλη, παρκάραμε, ντύσαμε με ισοθερμικά το Φώτη και ανεβήκαμε στο κτίριο που είναι τα λιφτ. Το κακό -αν μπορώ να το πω έτσι- είναι οτι για να πας στο σαλέ, θα πρέπει να πληρώσεις να μπεις σε τελεφερίκ, δεδομένου οτι το σαλέ, βρίσκεται όχι στη βάση του βουνού, εκεί που είναι το πάρκινγκ, αλλά κάπου ενδιάμεσα, ψηλότερα στο βουνό, η πρόσβαση στο οποίο γίνεται μόνο μέσω τελεφερίκ. 

Έτσι λοιπόν πληρώσαμε οι δύο ενήλικες απο 10 ευρώ ο καθένας και μπήκαμε στα λιφτ, που ομολογουμένως ήταν τελευταίας τεχνολογίας και το καλύτερο.. σφράγιζαν και έτσι δεν κρύωνες. Φτάνοντας στο σαλέ, αντικρύσαμε ένα θεόρατο τριώροφο κτίριο, φουλ στον κόσμο και με μουσική στα διαπασών. Γινόταν ένας χαμός, οι τιμές αντίστοιχα της καφετέριας είναι ....φαρμακείου, αλλά δε μετανιώσαμε που πήραμε το τελεφερικ για να φτάσουμε εκεί, αντιθέτως απολαύσαμε και οι τρεις αυτή την εμπειρία.

Παίξαμε με το χιόνι, περπατήσαμε στο χιόνι, κάτσαμε να ξεκουραστούμε στο σαλέ, μπήκαμε στα τελεφερικ.

Γενική εμπειρία πολύ θετική. Αν και στην αρχή ήμουν αρνητική για το τι θα κάνει ο Φώτης εκεί, τελικά το χιόνι το ευχαριστήθηκε πάρα πολύ.

Σημειωτέον, το Χ.Κ. Παρνασσού, είναι το μεγαλύτερο Χ.Κ. στην Ελλάδα, με περίπου 23 πίστες. Το τελεφερικ που πήραμε, ήταν ευρωπαϊκών προδιαγραφών, ενώ μου έκανε εντύπωση που υπήρχαν πολλοί ξένοι αθλητές σκι. Είχα την αίσθηση οτι βρισκόμουν στις Άλπεις, χαχα.

Επόμενη στάση στο Λιβάδι, για φαγητό. Κάτσαμε στην ταβέρνα ο Μπάμπης και η όλη εμπειρία ήταν πολύ θετική. Το σέρβις γρήγορο, ότι και αν παραγγείλαμε ήταν πολύ γευστικό, ενώ στο τέλος σε κερνάνε γλυκάκι και γιαούρτι. 

Και επιτέλους ήρθε η ώρα για την Αράχωβααααα:

είναι χτισμένη πάνω σε μια πλαγιά, χωρίς όμως να έχει θέα θάλασσα, είναι πολύ γραφική, όλα σχεδόν τα σπίτια πλήρως ανακαινισμένα και στο ύφος των παραδοσιακών πετρόχτιστων σπιτιών, ενώ έχει πολλές κοσμικές καφετέριες.

Γενικά, μας άρεσε πολύ η βόλτα στην Αράχωβα! 

Το κακό με την Αράχωβα είναι οτι μπορείς να παρκάρεις, είτε στην αρχή του χωριού είτε στο τέλος. 

Το μεγάλο μειον είναι ότι τα πεζοδρόμια είναι ανύπαρκτα, πόσο μάλλον για ένα καρότσι με παιδί μέσα. Ένας είναι ο κεντρικός δρόμος, απο τον οποίο περνούν όλα τα αμάξια και τα λεωφορεία που κατευθύνονται στον Παρνασσό, ενώ σε αυτόν υπάρχουν και όλες οι καφετέριες και όλα τα μαγαζιά με είδη σουβενίρ. Τα πεζοδρόμια είναι μικρά έως ανύπαρκτα με αποτέλεσμα σε μερικά σημεία να αναγκάζεσαι να βγεις στο δρόμο για να περάσεις. Γενικά δεν είναι kids friendly περιοχή. Για το λόγο αυτόν, κάναμε 2 φορές βόλτα στην Αράχωβα και δεν κάτσαμε σε κάποια καφετέρια, επειδή το παιδί δεν είχε χώρο ούτε να κινηθεί ούτε να παίξει, μπροστά στο δρόμο.

Η διαμονή στην Αράχωβα είναι αρκετά τσιμπημένη (κάτω απο 140 ευρώ εμείς δε βρήκαμε). Έτσι, αποφασίσαμε να μείνουμε στους Δελφούς, που είναι δεν είναι 10 λεπτά απο την Αράχωβα. Εκεί τα ξενοδοχεία παίζουν πάνω κάτω στη μισή τιμή απο τα καταλύματα στην Αράχωβα.

Αφού σχεδόν βράδιασε, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το ξενοδοχείο μας στους Δελφούς, ώστε να αφήσουμε τα συμπάγκαλα και να πάμε μια βόλτα στο χωριό αυτό. Το υπέροχο με τους Δελφούς είναι οτι είναι χτισμένη σε πλαγιά με θέα τον κόλπο της Ιτέας, επομένως σχεδόν όλα τα ξενοδοχεία της περιοχής απολάμβαναν εξαιρετικής θέας, όπως άλλωστε και το δικό μας.

Οι Δελφοί η αλήθεια είναι οτι ήταν εντελώς αδιάφορο μέρος, καθόλου γραφικοί και εντελώς τουριστικοί, ενώ υπάρχουν λίγα εστιατόρια και 3 μινι (πολύ μίνι όμως) μαρκετ. 

2η ημέρα: Η σημερινή ημέρα, για την ακρίβεια το σημερινό πρωινό, ήταν αφιερωμένο στον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών, λίγο παραέξω από την πόλη των Δελφών, στο δρόμο προς Αράχωβα. Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται σε μια πλαγιά. Καρότσι σε ορισμένα σημεία μπορεί να εξυπηρετήσει αλλά κατά τα άλλα δεν θα το πρότεινα διότι ο δρόμος είναι ανηφορικός, με σκαλιά στα περισσότερα σημεία με χαλίκια και σε ορισμένα σημεία και πλακόστρωτο.

Εμείς ξεκινήσαμε με Φώτη, ποδαράτα, πληρώσαμε το εισιτήριό μας (6 ευρώ το άτομο τους χειμερινούς μήνες) και ξεκινήσαμε την περιήγηση. Είχα λίγο αγωνία σε σχέση με το Φώτη και το κατά πόσο θα μπορούμε να απολαύσουμε τα αρχαία και να προσέχουμε παράλληλα το παιδί, αλλά τελικά, αν εξαιρέσουμε τις φορές που ο Φώτης ήταν αγκαλιά στον πατέρα του ή σε εμένα, καλά κύλησε το πρόγραμμα. Είχε πλάκα γιατί κάποια στιγμή ο Φώτης μάζευε τα χαλίκια από κάτω και τα απέθετε όπου έβρισκε (στα αρχαία δηλαδή).

Αναφορικά με το τι βλέπεις, να σημειώσω ότι σε όλα σχεδόν τα εκθέματα υπάρχουν πινακίδες που σε ενημερώνουν για το τι έχεις μπροστά σου, ορισμένες από τις οποίες είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσες, αλλά καλό θα είναι να έχεις προμηθευτεί είτε ένα οδηγό ή τουλάχιστον να έχεις ενημερωθεί για τα βασικά μνημεία που αξίζει πραγματικά να δεις εκεί.Πολύ χρήσιμες ήταν οι πληροφορίες από τη σελίδα της Wikipedia (λήμματα σχετικά Μαντείο των Δελφών , Πυθία). Αξίζει να διαβάσετε ειδικά για τη σπουδαιότητα του μαντείου των Δελφών εκείνη την εποχή (έρχονταν ηγεμόνες από όλο τον κόσμο) και για το τελετουργικό χρησμοδοσίας και μπορείτε και ειδικότερα να βάλετε και ως λήμματα τα ειδικότερα μνημεία που παρακολουθείτε εκείνη τη στιγμή πχ. ναός του Απόλλωνα, Κασταλία πηγή}. Τα άνοιγα εκείνη την ώρα και διάβαζα τα χρησιμότερα στο Θάνο. Αξίζει να δεις φυσικά το ναό του Απόλλωνα, το στάδιο, το θέατρο, τον τρίποδα των Πλαταιών (μια κυκλική χάλκινη στριφογυριστή στήλη, ύψους 7,5 μέτρων), τον ομφαλό της γης, το θησαυρό των Αθηναίων και την Κασταλία πηγή.

Η κασταλία πηγή βρίσκεται εκτός του περιφραγμένου αρχαιολογικού χώρου, λίγα μέτρα παρακάτω. Επίσης, κάτω από την πλαγιά, στο κάτω μέρος του δρόμου υπάρχουν επίσης κάτι άλλα αρχαία που μπορείς να επισκεφτείς, τα οποία όμως εμείς δεν είδαμε.

Συνεχίσαμε την περιήγηση στο μουσείο με το ίδιο εισιτήριο.

Το μουσείο είναι μικρό σε μέγεθος, καλοδιατηρημένο, με πολύ ενδιαφέροντα το άγαλμα του Ηνίοχου (κόκκινα μάτια είχε!), τη σφίγγα των ναξίων, τον ομφαλό και κάτι τεράστιους κούρους που υπήρχαν εκεί. Γενικά για τα προηγούμενα εκθέματα αξίζει η επίσκεψη στο μουσείο, από τη στιγμή που στην τιμή του εισιτηρίου, περιλαμβάνεται και η είσοδος σε αυτό.

Ολοκληρώνοντας επιτυχώς τη βόλτα μας στους Δελφούς, κάναμε μια τελευταία βόλτα στην Αράχωβα και πήραμε τον κατηφορικό δρόμο προς Αντίκυρα. Κάναμε μια στάση στο Δίστομο, θέλοντας να επισκεφτούμε το Μαυσωλείο, στην κορυφή ενός λόφου, εντός του χωριού, που βρίσκεται ένα μνημείο αφιερωμένο στους εκτελεσθέντες αθώους από τις ναζιστικές δυνάμεις το 1944. Απογοητεύτηκα λίγο γιατί εκτός του μνημείου στο οποίο αναγράφονταν τα ονόματα των πεσόντων (αντρών, γυναικών και παιδιών..) δεν υπήρχε κάτι άλλο να δούμε. Στο αντίστοιχο μνημείο στα Καλάβρυτα, υπάρχει μαγνητοφωνημένη κασέτα που περιγράφει τα τραγικά συμβάντα και είναι ανατριχιαστικό. Βέβαια, εντός του χωριού είδα ότι υπήρχε μουσείο ολοκαυτώματος, το οποίο όμως δεν καταφέραμε να επισκεφθούμε.

Συνεχίσαμε προς Αντίκυρα, την παραλιακή αυτή περιοχή για βόλτα και φαγητό.

Όμορφο μέρος, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, υποθέτω ότι το καλοκαίρι θα γεμίζει από κόσμο και θα είναι εντυπωσιακότερο. Φάγαμε θαλασσινά σε μια από τις ταβέρνες εκεί, χωρίς όμως να ενθουσιαστούμε, μάλιστα μας έκανε εντύπωση που εντός της ταβέρνας υπήρχαν καπνιστές, παρά την καθολική απαγόρευση του καπνίσματος στους εσωτερικούς χώρους. Φύγαμε αργά το απόγευμα για Αθήνα, με το Φώτη να κοιμάται σχεδόν σε όλη τη διαδρομή, γεμάτοι όμορφες εικόνες και ακόμα ομορφότερες εμπειρίες στο ενεργητικό μας! Και στο επόμενο ταξίδι μας τα νεότερα!!!