Αυτή η πανέμορφη λιμνοθάλασσα είναι ένα απο τα must του Ν. Χανίων για να επισκεφθείς. Το ζήτημα είναι όμως πως πας εκεί. Εμείς ρωτήσαμε αρκετούς φίλους και ντόπιους, οι οποίοι είχαα ο καθένας απο μια διαφορετική ιδέα και τελικά εμπιστευτήκαμε το ένστικτό μας και δεν βγήκαμε χαμένοι (νομίζω!).
Ας ξεκινήσω όμως: οι τρόποι για να πας τρεις:
1) με πλοίο που το παίρνεις απο Κίσσαμο (Καστέλι), το οποίο είναι σαν μονοήμερη και μπορείς να δεις και ένα άλλο νησάκι τη Γραμβούσα. Κοστίζει όμως γύρω στα 25 €, ενώ εάν έχεις θέμα με θάλασσα θέλει προσοχή.
2) Οδικώς μετά απο Κίσσαμο, περνάς την Καλύβιανη, πληρώνεις στο Δήμο 1 € ανά άτομο σα διόδιο και ξεκινάει ο γολγοθάς: 7 χιλιόμετρα χωματόδρομος και 1,5 χιλιόμετρο περπάτημα κατάβαση και μετά ανάβαση.
3) Με ιδιωτικό σκάφος - φουσκωτό το οποίο το νοικιάζεις για σουκου ή μονοήμερη απο το λιμάνι των Χανίων (ακριβό σπορ που λίγοι το πράττουν).
Εμάς οι μισοί μας έλεγαν οτι δεν αξίζει να καταπονήσουμε το αμάξι γιατί ο δρόμος οδικώς είναι κακοτράχαλος, ενώ οι άλλοι μισοί μας έλεγαν οτι τα 25 € το άτομο είναι πολλά και ότι η ουσία στον Μπάλο είναι να δεις όλο αυτό το αριστούργημα απο ψηλά
Τελικά επειδή το yaridi μας είναι σκυλί και λίγο λόγω τσιγκουνιάς, αφού είδαμε πρώτα και μερικά βιντεάκια για την κατάσταση του δρόμου στο youtube (υπάρχουν άπειρα) αποφασίσαμε να πάμε οδικώς.
Μέχρι την πληρωμή των διοδίων ο δρόμος είναι ασφάλτινος όλα οκ. Μετά ξεκινά ένα "μονοπάτι" 7 χιλιομέτρων χωμάτινου δρόμου, σε καλή σχετικά κατάσταση αλλά με πέτρες μικρές και πας λίγο σαν να σαι σε γαιδουράκι. Γενικά εκτός του οδηγού, ο οποίος πρέπει να προσέχει το δρόμο, οι λοιποί κοιτούν στα δεξιά τους την πανέμορφη θέα στον κόλπο του Κισσάμου!!Ενώ δε τα 7 χλμ. λες οτι δεν είναι πολλά, η ταχύτητα του αμαξιού προκειμένου να μη γίνεις σεικερ, δεν ξεπερνά τα 20 με 30 χλμ. οπότε θέλεις ένα γεμάτο μισάωρο ώστε να φτάσεις στο πάρκινγκ και να ξεκινήσεις την κατάβαση.
Παρκάρεις στο σημείο που έχει ορίσει ο Δήμος ως παρκινγκ (το οποίο είναι σχετικά μικρό και δε θέλω να φανταστώ τον Αύγουστο τι θα γίνεται) και αρχίζεις την κατάβαση του 1,5 χιλιομέτρου. Μέχρι 500 μέτρα η κατάβαση είναι πολύ χαλαρή, ενώ όταν φτάνεις στην άκρη του βουνού διαπιστώνεις οτι έχεις ακόμα 1 περίπου χιλιόμετρο δύσκολης κατάβασης με κάποιου τύπου σαν σκαλιά να σε βοηθούν. Και πράγματι η θέα απο ψηλά σε αποζημιώνει πλήρως, αλλά σε κάποιο σημείο τα έφτυσα και αναρωτήθηκα οτι ναι μεν πανέμορφο όλο αυτό αλλά μετά μέσα στο λιοπύρι πως θα το ανέβω??
Τέσπα, το καλό είναι οτι όταν φτάνεις κάτω, υπάρχει και καντίνα του Δήμου και για όσους ενδιαφέρονται και μερικές ξαπλώστρες επί πληρωμή φυσικά. Για όσους δυσκολεύονται πάρα πολύ, υπάρχουν και γαιδουράκια που σε κατεβάζουν στη διαδρομή έως ένα σημείο.
Συμπέρασμα: ναι η θέα από ψηλά δεν υπήρχε!!!Τελικά είχαν δίκιο όσοι μας είπαν οτι με το καραβάκι δεν θα απολαύσουμε αυτό το μοναδικό τοπίο και φαινόμενο, αλλά εάν δεν είστε της γυμναστικής, εάν δεν έχει δυνάμεις, εάν εάν εάν, μην το τολμήσετε γιατί η κατάβαση, έστω και εάν δεν φαίνεται κουραστική, είναι αρκετή και παίρνει τουλάχιστον ένα μισάωρο (με 45 λεπτά).
Τελικά εμείς και στην ανάβαση τα καταφέραμε, μέσα στη ζέστη, κάνοντας πολλές μικρές στάσεις για να μην ανάψουμε και τελικά, πέρα από την κούραση και τη γκρίνια, δεν το μετανιώνω για τη διαδρομή που πραγματοποιήσαμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου