Πως περνάει ο καιρός.. έφτασε η στιγμή που επιστρέφω μόνιμα στα πάτρια εδάφη!Αθήνα μου!!!
Στο Θανούλη μου, στην οικογένειά μου, στο σπίτι μου, στους φίλους μου στις συνήθειές μου!!
Πως νιώθω?
Πέρασαν και αυτά τα δύο χρόνια... πως πέρασαν?Μόνο τα καλά κρατάω, νιώθω μια χαρμολύπη αυτή τη στιγμή. Εδώ που τα λέμε εδώ δεν πέρασα και εύκολα. Με έφαγε η δουλειά, σπίτι γραφείο γραφείο σπίτι ήμουν και όλο έννοιες. Και οκ τη 2η χρονιά είχα αποκτήσει εμπειρία και το έβλεπα αλλιώς, αλλά την 1η χρονιά - έστω και αν μεσολάβησε αποχή των δικηγόρων- ήμουν πάραα πολύ αγχωμένη!
Πολύ κούραση, ένα αυχενικό (ίσως απο την υγρασία ίσως απο το πολύ σκύψιμο σε υπολογιστή κλπ.), μερικοί πόντοι παραπάνω στην κοιλίτσα λόγω καθισιού μάλλον...αυτά!
Μέσα σε όλα αυτά, κατάφερα να πηγαίνω μια φορά την εβδομάδα για χορό στη Λαογραφική εστία Τρίπολης. Γνώρισα καλά παιδιά, κοντά στην ηλικία μου και πέρασα πολύ ομορφα!Απέβαλα όλη την ένταση αυτή τη 1.30 ωρίτσα που χορεύαμε κάθε Τετάρτη 9.30-11. Γνώρισα το Βασίλη, τη Μαρία, τη Νάντια, τη Ντίνα, τον Τάκη και τον Γιώργο, παιδιά που μου κράτησαν παρέα και με τους οποίους δέθηκα!
Τη 2η χρονιά, επειδή ένιωσα να σκουριάζω, ξεκίνησα και μια φορά τη βδομάδα και γιόγκα!Mε την Σοφία.Πολύ χαλαρωτικές και αυτές οισ τιγμές. Κάθε Δευτέρα 3.45-4.45. Πολύ βαρεμάρα μέχρι να πάω αλλά δεν το έχανα και πράγματι άξιζε τον κόπο!λέω να συνεχίσω και στην Αθήνα γυμναστικούλα τέτοιου είδους.
Γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και στο Γραφείο, παρόλη την πίεση της δουλειάς. Τη Γιωτούλα, τη γραμματέα μας, τη Λιάνα, την Αγγελίνα, τη Νέλλυ, την Βάνια την κυρία Μαρία! Ιδίως με τη Γιώτα και τη Λιάνα δεν θα ήθελα να χαθώ. πρωινά κουτσομπολιά, αναλύσεις φιλοσοφικές, προβλήματα οικογενειακά, όλα πέρασαν και αναλύθηκαν από το Γραφείο μας στην Κύπρου!!
Βόλτες και σινεμαδάκι με τη Λιάνα..
Καλώς ή κακώς θα μου λείψουν πολλά εδώ. Παρόλο που όταν είχα φτάσει θυμάμαι έφαγα τρελή φρίκη: έφτασα Τρίτη, πήγα στο Γραφείο και μετά το απόγευμα ήμουν μόνη μου σε μια ξένη πόλη, μόνη ενώ ποτέ στη ζωή μου δεν είχα μείνει μόνη μου.. θυμάμαι εκείνο το απόγευμα το πέρασα κλαίγοντας... παρόλα αυτά, αν εξαιρέσεις την Τρίτη, η υπόλοιπη εβδομάδα πέρασε ομαλά, ήρθαν και οι γονείς εναλλάξ για συμπαράσταση και απο την επόμενη εβδομάδα, απόρησα και εγώ με τον εαυτό μου, διότι η περίοδος προσαρμογής πέρασε πολύ γρήγορα!!
Βεβαια άλλο θέμα ήταν οι Κυριακές και τα πρωινά της Δευτέρας, κατά τα οποία με έπιανε μια μελαγχολία και ενίοτε και κλάμα και ο κακομοίρης ο Θάνος με στήριζε όσο δεν πήγαινε!!
2η πίκρα την έφαγα όταν γύρισα απο διακοπές τον Αύγουστο του 2016, που έβλεπα να τελειώνει το καλοκαιράκι και να έχω ακόμη μπροστά μου άλλο ένα δύσκολο χειμώνα και άλλο ένα χρόνο στην Τρίπολη...!!
Πάνε όμως τώρα αυτά, περασμένα ξεχασμένα!κρατάω μόνο τις όμορφες στιγμές!
Κρατάω όλες τις εκδρομούλες που έκανα με το Θάνο μου (είπαμε ευκαιρία μιας και θα είμαι Τρίπολη στο κέντρο της Πελοποννήσου, να γυρίσουμε όσο μπορούμε την πανέμορφη Πελοπόννησο, που συνδυάζει αρμονικά το βουνό με τη θάλασσα!!).
και που δεν πήγαμε: Βυτίνα, Δημητσάνα, Στεμνίτσα, Χρυσοβίτσι, Ελάτη, Μαίναλο, Καρύταινα, Ελληνικό, Καστάνιτσα, Δολιανά, Άγιο Πέτρο, Καστρί, Κοσμά, Τυρό, Άστρος, Λεωνίδιο και άλλα πολλά στο νομό Αρκαδίας.
Μυστρά, Μονεμβάσια, Ελαφόνησο, Σπάρτη, Καλαμάτα, Μάνη (λακωνική και μεσσηνιακή), Κυπαρισσία, Φιλιατρά και άλλα πολλά που πάλι δεν θυμάμαι!Τη γυρίσαμε αρκετά την Πελοπόννησο και την ευχαριστηθήκαμε όσο δεν πάει!
Όλες αυτές οι υπέροχες εκδρομούλες μας θα μου λείψουν πολύ τώρα στην Αθήνα!
Θα μου λείψει και η ίδια η Τρίπολη, τώρα με τις πεζοδρομήσεις της, είχε φτιάξει πολύ και τολμώ να πω οτι ήταν όμορφη πόλη... εγώ τουλάχιστον κρατάω αυτά στο κουτάκι της μνήμης:
τα μικροκουτούκια για τσιμπολόγημα φαγητού ( το καφέ ποτηράκι, ο τσεκούρας, βιλα ινκόγκνιτο, odyssey, χ 2, ζυμαρουλης, σαλε)
οι καφετέριες και στην πλατεία άρεως και στην πλατεία πετρινού (ΚΟΡΥΦΑΙΑ η ελιά, negro, barrack, coppola)
οι ίδιες οι πλατείες της Τρίπολης και το πεζοδρομημένο κέντρο της (αυτή η άρεως είναι ατελείωτη και πανέμορφη)
η επιβλητική εκκλησία του Αγίου Βασιλείου
η γουρνοπούλα που ενίοτε παίρναμε (και που καθημερινά υπάρχει σε κάποιες γωνίες της Τρίπολης)
το σπιτάκι μου και η μοναξιά μου (εως ένα βαθμό ωραίο ήταν και αυτό, το να είσαι μόνος σου να μη δίνεις λογαριασμό να κάνεις όοοτι θέλεις στο σπίτι)
οι ατελείωτες ώρες οδήγησης προς Τρίπολη από Αθήνα και τούμπαλιν (υπολογίζω οτι την 1η χρονιά ανέβαινα 2 φορές το μήνα Αθήνα, μια φορά το μήνα πήγαινα Λουτράκι και άλλη μια ερχόταν ο Θάνος, τη 2η χρονιά, ανέβαινα 3 φορές το μήνα Αθήνα και μια ερχόταν ο Θάνος. Χρησιμοποίησα Κτελ μόνο τον Αύγουστο του 2017, όταν και δεν είχα αμάξι, σύνολο 157 χιλιόμετρα επί 2 σύνολο χιλιομέτρων κατά προσέγγιση: 19.074 χιλιόμετρα διένυσα αυτά τα δύο χρόνια).
το ότι τα πάντα βρίσκονταν σε απόσταση 5 λεπτών στην κυριολεξία από το σπίτι: σουπερ μαρκετ, γραφείο, τράπεζες, μαγαζιά, φαγητάδικα, καφετέριες, δικαστικό μέγαρο.
αυτή η ανεμελιά ότι και να μη μαγειρέψεις δεν εξαρτώνται άνθρωποι άλλοι απο εσένα αλλά υπάρχει λύση: πετάγεσαι σε 1 λεπτό στο διπλανό μαγειρίο και παίρνεις μεριδάρα φαγητού και χορταίνεις στο λεπτό.
η έλλειψη άγχους, με την έννοια οτι κόρνα δεν ακούς παρά μόνο σπάνια, ενώ κίνηση πετυχαίνεις μόνο μερικές ώρες αιχμής και κυκλικά της πλατείας αγίου βασιλείου μόνο.
το να γυρνάς το μεσημέρι σε 5 λεπτά και να αράζεις στο σπιτάκι σου είναι φοβερό!
οι ατελείωτες ώρες σερφαρίσματος με το ταμπλετ στο κρεββάτι τα βράδια και η παρακολούθηση σειρών τα μεσημέρια γυρνώντας από το Γραφείο, μετά το φαγητό, στον καναπέ. έτσι ολοκλήρωσα σειρές Downton Abbey, Call the midwife και απο ελληνικές την πολυκατοικία (τώρα αυτό γιατί το είδα ούτε και εγώ ξέρω), τις μάγισσες της σμύρνης (μια μπούρδα και μισή), αληθινοί έρωτες(μερικά επεισόδια γιατί δεν βλεπόταν κατά τα άλλα) και άπειρες μίνι σειρές εποχής του BBC (περηφάνεια και προκατάληψη, λογική και ευαισθησία, little Dorrit, our mutual friend. daniel deronda κ.α.).
τα ατελείωτα αυτα βράδια (τα οποία αντί ναξεκουράζομαι σέρφαρα) έμαθα και μπόλικη ιστορία, διαβάζοντας για ό,τι μου ερχόταν ή άκουγα και ενδεχομένως με ενδιέφερε.
το οτι έμαθα επιτέλους Γεωγραφία (και της Ελλάδας και παγκόσμια- έχοντας ποστάρει σε τοίχο τους 2 χάρτες αντίστοιχα).
και άλλα πολλά που δεν μπορώ να θυμηθώ αλλά τα οποία θα μου λείψουν πολύ.
Δεν ήταν και μικρό διάστημα 2 έτη. Όμως ήμουν πολύ τυχερή που κατάφερα και υπηρέτησα εδώ και όχι κάπου αλλού. θα μπορούσα να είμαι Μακεδονία ή σε νησί και τότε τα πράγματα θα ήταν σαφώς δυσκολότερα. Είμαι πολύ τυχερή που πέρασα αυτά τα 2 έτη στην Τρίπολη και πραγματικά θα τη σκέφτομαι την Τρίπολη ως τη 2η μου πατρίδα (εκτός Αθήνας και Καλαβρύτων).
Πάμε για άλλα λοιπόν και καλύτερα!!!!Γιουχουυυυυυυυυυυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου