Αυτές τις ημέρες, σήμερα για την ακρίβεια αλλά και εχθές, με απασχολούσε το εξής:
υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, οι οποίοι κοιτούν πραγματικά μόνο το να περνάνε καλά, μην υπολογίζοντας σε φιλία, οικογένεια και σε τίποτα άλλο πέρα από τη πάρτη τους. Και έρχομαι εγώ εδώ και αναρωτιέμαι. Άραγε αξίζει να ασχολούμαστε με τέτοιους ανθρώπους?
Γενικότερα, είμαι άνθρωπος που συγχωρώ εύκολα. Δηλαδή, λέω πάει στο καλό, καλό παιδί/κορίτσι είναι, κρίμα είναι να χαλάσει αυτό που έχουμε και προχωράω. Όταν όμως αυτό συνεχίζει για καιρό, δε βλέπεις διαφορετική αντίδραση απο τον απέναντι σου, παρά μόνο αδιαφορία, ε κάποια στιγμή μπουχτίζω!!!
Δεν μου αρέσει να κρίνω τους άλλους, δεν είμαι εγώ η τέλεια φίλη, ούτε και σύντροφος, ούτε ίσως και αδερφή, κόρη κτλ. Όταν όμως καταλάβω οτι κάτι δε πάει καλά, οτι κάτι δε κάνω καλά και σωστά, ή όταν οι γύρω μου μου σημάνουν το καμπανάκι οτι φέρομαι περίεργα, πάντα προσπαθώ να το διορθώσω, γιατί στο κάτω κάτω άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε.
Δεν αξιώνω απο τους γύρω μου να είναι τέλειοι, αξιώνω όμως να με σέβονται και να με εκτιμούν εφόσον επιθυμούν να είναι δίπλα μου. Το να σε θυμούνται μία φορά το χρόνο πχ., το να μη κάνουν μια κίνηση για να σε δουν, με πληγώνει και ορισμένες φορές, εάν δε αυτό συνεχίζει και για πολύ, με κουράζει.
Παλιά δεν ήμουν έτσι. Δεχόμουν τα πάντα χωρίς να γκρινιάζω και αν το έκανα ήταν σα χάιδεμα στα αυτιά για τον άλλον. Πλέον, μεγαλώνοντας, αρχίζω και αλλάζω και παρατηρώ οτι δεν ανέχομαι τόσο εύκολα πράγματα που με πληγώνουν. Έχω αποφασίσει ότι όποιος δε με θέλει κοντά του να πάει στο καλό. Φιλίες και σχέσεις παντός είδους οι οποίες στηρίζονται στη μια πλευρά, θα κοπούν και αυτές από μέρους μου, εάν το μόνο που συναντώ είναι αδιαφορία απο την άλλη πλευρά.
Το μόνο που σκέφτομαι είναι οτι μερικοί άνθρωποι πολύ απλά δεν αξίζουν τα όσα απλόχερα τους δίνονται και κοιτούν μόνο τον εαυτό τους τελικά. Διαπίστωση άσχημη, αλλά αληθινή.. και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί σήμερα δεν είναι κ τόσο εύκολο να κάνεις μια (οποιαδήποτε) σχέση να μοιάζει και να είναι αληθινή και ειλικρινής..
υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, οι οποίοι κοιτούν πραγματικά μόνο το να περνάνε καλά, μην υπολογίζοντας σε φιλία, οικογένεια και σε τίποτα άλλο πέρα από τη πάρτη τους. Και έρχομαι εγώ εδώ και αναρωτιέμαι. Άραγε αξίζει να ασχολούμαστε με τέτοιους ανθρώπους?
Γενικότερα, είμαι άνθρωπος που συγχωρώ εύκολα. Δηλαδή, λέω πάει στο καλό, καλό παιδί/κορίτσι είναι, κρίμα είναι να χαλάσει αυτό που έχουμε και προχωράω. Όταν όμως αυτό συνεχίζει για καιρό, δε βλέπεις διαφορετική αντίδραση απο τον απέναντι σου, παρά μόνο αδιαφορία, ε κάποια στιγμή μπουχτίζω!!!
Δεν μου αρέσει να κρίνω τους άλλους, δεν είμαι εγώ η τέλεια φίλη, ούτε και σύντροφος, ούτε ίσως και αδερφή, κόρη κτλ. Όταν όμως καταλάβω οτι κάτι δε πάει καλά, οτι κάτι δε κάνω καλά και σωστά, ή όταν οι γύρω μου μου σημάνουν το καμπανάκι οτι φέρομαι περίεργα, πάντα προσπαθώ να το διορθώσω, γιατί στο κάτω κάτω άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε.
Δεν αξιώνω απο τους γύρω μου να είναι τέλειοι, αξιώνω όμως να με σέβονται και να με εκτιμούν εφόσον επιθυμούν να είναι δίπλα μου. Το να σε θυμούνται μία φορά το χρόνο πχ., το να μη κάνουν μια κίνηση για να σε δουν, με πληγώνει και ορισμένες φορές, εάν δε αυτό συνεχίζει και για πολύ, με κουράζει.
Παλιά δεν ήμουν έτσι. Δεχόμουν τα πάντα χωρίς να γκρινιάζω και αν το έκανα ήταν σα χάιδεμα στα αυτιά για τον άλλον. Πλέον, μεγαλώνοντας, αρχίζω και αλλάζω και παρατηρώ οτι δεν ανέχομαι τόσο εύκολα πράγματα που με πληγώνουν. Έχω αποφασίσει ότι όποιος δε με θέλει κοντά του να πάει στο καλό. Φιλίες και σχέσεις παντός είδους οι οποίες στηρίζονται στη μια πλευρά, θα κοπούν και αυτές από μέρους μου, εάν το μόνο που συναντώ είναι αδιαφορία απο την άλλη πλευρά.
Το μόνο που σκέφτομαι είναι οτι μερικοί άνθρωποι πολύ απλά δεν αξίζουν τα όσα απλόχερα τους δίνονται και κοιτούν μόνο τον εαυτό τους τελικά. Διαπίστωση άσχημη, αλλά αληθινή.. και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί σήμερα δεν είναι κ τόσο εύκολο να κάνεις μια (οποιαδήποτε) σχέση να μοιάζει και να είναι αληθινή και ειλικρινής..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου