Το παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή

μου

είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι

άλλες,

πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.  Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει

το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι

αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να

είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να

τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η

ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και

αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις

καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,

την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που

σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες

περισσότερα.

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και

απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου

είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω

εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που

κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος

από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται

όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για

Όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα

χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία,

σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά

πάντα, πάντα θα 'ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει".

Απόσπασμα απο το "παράπονο" του Οδυσσέα Ελύτη. 

Πόσο γνώστης υπήρξε αυτός ο άνθρωπος της ανθρώπινης ψυχής? Πόσο προφητικά μπορεί να είναι τα λόγια του σε μια περίοδο που οι περισσότεροι άνθρωποι αγκομαχούν να επιβιώσουν και προσπαθούν με ατέλειωτες ώρες δουλειάς (συνήθως χωρίς οικονομικό αντίκρυσμα) να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής?

Τα λόγια του βάλσαμο στη ψυχή, φανερώνοντας μας οτι πέρα απο τη δουλειά και τη κούραση, η πραγματική ευτυχία βρίσκεται σε απλά πράγματα: στην οικογένεια, στους φίλουε, σε μιαν αγάπη (που αναφέριε και ο Οδυσσέας), αξίες παμπάλαιες αλλά διαχρονικές. Αξίες ανεκτίμητες (σε λίγο θα κάνω και διαφήμιση της Visa χαχα).

Τον τελευταίο καιρό, για απροσδιόριστους λόγους με πιάνει ώρες ώρες μια μιζέρια. Αποφάσισα οτι θα την αντπαλέψω διαβάζοντας κάθε φορά το υπέροχο αυτό απόσπασμα, που μόνο αλήθειες μπορεί να φανερώσει και να σε ξυπνήσει απο το λήθαργο που πολλές φορές μας πιάνει.

Αυτός ο υπέροχος ποιητής, με τόσα ποιήματα και συλλογές δυστυχώς έφυγε το 1996 απο τη ζωή, σε μια ηλικία που δεν είχα προσωπικά προλάβει να γνωρίσω έστω και λίγο απο το αξιέπαινο έργο του.

Το κομμάτι της Αρβανιτάκη με τίτλο "το παράπονο" έχει στίχους απο το ομώνυμο ποιήμα

αφιερωμένο λοιπόν