Δύσκολη απόφαση!

Αυτές τις ημέρες σκεφτόμουν το μέλλον μου. Τι μπορώ να πράξω για να το βελτιώσω. Ένα από τα πράγματα εκείνα που μπορώ να πράξω για να το βελτιώσω είναι το θέμα "δουλειά" ή και "δουλεία", το ίδιο κάνει ορισμένες φορές!

Στην Ελλάδα, όντας νέος (μεταξύ 20-30) δε νομίζω ότι έχεις πολλές ελπίδες να μπορέσεις να ορθοποδήσεις, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων! Πολλοί γνωστοί και φίλοι , όπως είναι φυσικό ψάχνουν για τη καλύτερη δυνατή λύση στο πεδίο αυτό, άλλοι δουλεύουν χωρίς καμιά φιλοδοξία (και όταν εννοώ φιλοδοξία δεν εννοώ να φτάσεις ψηλά πατώντας τους άλλους ή οτιδήποτε ακραίο, αλλά να ορθοποδήσεις και να μπορέσεις να αποκτήσεις εμπειρία και κάποιου είδους αναγνώριση στην επαγγελματική σου πορεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται- αντιστοιχία χρημάτων κλπ. )

Έτσι, μετά από αρκετή σκέψη αποφάσισα επιτέλους να πράξω το βήμα...δε γνωρίζω αν θα τα καταφέρω, δε γνωρίζω αν θα αντέξω για άλλη μια φορά να στρωθώ στο διάβασμα (το είχα πράξει για περίπου ένα χρόνο , το 2011-2012 χωρίς δυστυχώς αντίκρυσμα, αλλά τουλάχιστον δεν οφειλόταν σε υπαιτιότητά μου αλλά σε δυσμενείς όρους του διαγωνισμού...), αυτό που ξέρω είναι οτι θα παλέψω μέσα στο κατακαλόκαιρο για μια καλύτερη και αξιοπρεπέστερη ζωή, για μια καλύτερη ευκαιρία!! Ακούγομαι ίσως λίγο υπερβολική, αλλά τα πράγματα είναι όπως τα λέω.

Θα γκρινιάξω για πολλές φορές ακόμα (κλασσικά και εικονογραφημένα πράγματα),αλλά τουλάχιστον θα ελπίζω σε ένα καλύτερο μέλλον!!!

Νομίζω πως όλοι μας για αυτό παλεύουμε άλλωστε!!!

Καλό μου κουράγιο λοιπόν και ελπίζω να τα καταφέρω και οι κόποι μου να ευοδωθούν κάποια στιγμή! Ελπίζω να παίρνω τη σωστή απόφαση!!

θα βλέπω αυτό και θα παλέψω!!!

το ξεκίνημα θα γίνει απο Δευτέρα, στο μεταξύ.... το σουκου θα πάω για καμπινγκ και ελπίζω να περάσω όμορφα!!!

Rally Acropolis

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε το ράλλυ Ακρόπολις είχε τη τιμητική του! Όπως κάθε χρόνο, άπό το 2007 και μετά, έτσι και φέτος πήραμε σβάρνα τα βουνά και τις βουνοπλαγιές, τρανταχτήκαμε αρκετά, χορτάσαμε σκόνη και λάσπη αλλά και κρύο αυτή τη μοναδική για τα χρονικά φορά!

Το ράλλυ Ακρόπολις συνήθως διεξάγεται τέλος Μαΐου με αρχές Ιουνίου αλλά αυτο το σαββατοκύριακο μόνο εκπλήξεις μας προσέφερε από άποψη καιρού!

Σάββατο 1η Ιουνίου 2013

Το Σάββατο σηκωθήκαμε χαράματα και είπαμε για αλλαγή να πάμε στην ειδική διαδρομή με την ονομασία "Γυμνό" κοντά στη Νεμέα. Ωραία η ειδική διαδρομή αλλά η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε εκεί αν και πολύ όμορφη -για άλλες μορφές δραστηριότητας βλέπε πεζοπορία- ήταν απίστευτα κουραστική και ατελείωτη. Ο δρόμος κακοτράχαλος, περίπου 15 χιλιόμετρα, στροφές μεγάλες και απότομες και μια ζαλάδα από το πολύ ...τράνταγμα! το κερασάκι στη τούρτα? καθυστερήσαμε λόγω μεγάλης χωμάτινης πορείας και όταν φτάσαμε στο βουνό είχε απίστευτο κρύο και πολλή  συννεφιά! Η οποία μετατράπηκε σε βροχή μετά από λίγο!......

Τουλάχιστον στην επιστροφή και όντας πιο χαλαροί απολαύσαμε τη διαδρομή.

Η 2η ειδική που είχε το πρόγραμμα του Σαββάτου ήταν πιο κοντινή: στην ορεινή Κορινθία. Είχαμε κανονίσει και ήμασταν και μεγάλη παρέα και είχε πολύ περισσότερο χαβαλέ! 

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Τη Κυριακή ήμασταν κουρασμένοι αρκετά, παρόλα αυτά δε πτοηθήκαμε και πήγαμε στη μεσημεριανή ειδική, τη κοντινότερη στο Λουτράκι, τη βάση μας. Ευτυχώς ο καιρός ήταν γλυκός και σε προϊδέαζε για το τι θα ακολουθούσε. Φτάσαμε νωρίς νωρίς και κάναμε και μια βόλτα με την ησυχία μας στη διαδρομή της ειδικής διαδρομής. Είδαμε και το τρακαρισμένο αμάξι που ξέφυγε της πορείας του και χτύπησε -ευτυχώς όχι σοβαρά - ένα θεατή.

Εντύπωση κάθε φορά μου προκαλεί το πόσοι φέρνουν τα μικρά παιδάκια τους στον αγώνα και -κατά την άποψη μου- πολύ καλά κάνουν. Αν τα μέτρα ασφάλειας λαμβάνονται σωστά, εάν κάθεσαι μακριά απο τη πίστα και όχι σε επικίνδυνα σημεία, έχεις απειροελάχιστες πιθανότητες να πάθεις κάτι, ενώ η απόλαυση ενός τέτοιου αγώνα, η ταχύτητα, η σκόνη που σηκώνει, η άκαυστη βενζίνη που μυρίζει, το καλοκαιρινό ξερό τοπίο, τα σκασίδια από την εξάτμιση, το όλο γενικότερα σκηνικό αλλά και οι 2 κουβέντες που θα πεις με τον άσχετο- αλλά μέσα στο κλίμα- διπλανό σου είναι όσα αξίζουν απο αυτόν τον αγώνα.

Εις το επανειδείν και του χρόνου λοιπόν!

Υ.Γ. δυστυχώς φέτος χάσαμε και τον Loeb και δε τον απολαύσαμε επί του τιμονιού!

Το παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή

μου

είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι

άλλες,

πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.  Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει

το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι

αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να

είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να

τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις, πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η

ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και

αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις

καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,

την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που

σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες

περισσότερα.

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και

απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου

είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω

εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που

κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος

από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται

όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για

Όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα

χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία,

σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά

πάντα, πάντα θα 'ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει".

Απόσπασμα απο το "παράπονο" του Οδυσσέα Ελύτη. 

Πόσο γνώστης υπήρξε αυτός ο άνθρωπος της ανθρώπινης ψυχής? Πόσο προφητικά μπορεί να είναι τα λόγια του σε μια περίοδο που οι περισσότεροι άνθρωποι αγκομαχούν να επιβιώσουν και προσπαθούν με ατέλειωτες ώρες δουλειάς (συνήθως χωρίς οικονομικό αντίκρυσμα) να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες της ζωής?

Τα λόγια του βάλσαμο στη ψυχή, φανερώνοντας μας οτι πέρα απο τη δουλειά και τη κούραση, η πραγματική ευτυχία βρίσκεται σε απλά πράγματα: στην οικογένεια, στους φίλουε, σε μιαν αγάπη (που αναφέριε και ο Οδυσσέας), αξίες παμπάλαιες αλλά διαχρονικές. Αξίες ανεκτίμητες (σε λίγο θα κάνω και διαφήμιση της Visa χαχα).

Τον τελευταίο καιρό, για απροσδιόριστους λόγους με πιάνει ώρες ώρες μια μιζέρια. Αποφάσισα οτι θα την αντπαλέψω διαβάζοντας κάθε φορά το υπέροχο αυτό απόσπασμα, που μόνο αλήθειες μπορεί να φανερώσει και να σε ξυπνήσει απο το λήθαργο που πολλές φορές μας πιάνει.

Αυτός ο υπέροχος ποιητής, με τόσα ποιήματα και συλλογές δυστυχώς έφυγε το 1996 απο τη ζωή, σε μια ηλικία που δεν είχα προσωπικά προλάβει να γνωρίσω έστω και λίγο απο το αξιέπαινο έργο του.

Το κομμάτι της Αρβανιτάκη με τίτλο "το παράπονο" έχει στίχους απο το ομώνυμο ποιήμα

αφιερωμένο λοιπόν

 

Άραγε όλοι οι άνθρωποι αξίζουν μιας δεύτερης ευκαιρίας?

Αυτές τις ημέρες, σήμερα για την ακρίβεια αλλά και εχθές, με απασχολούσε το εξής:

υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, οι οποίοι κοιτούν πραγματικά μόνο το να περνάνε καλά, μην υπολογίζοντας σε φιλία, οικογένεια και σε τίποτα άλλο πέρα από τη πάρτη τους. Και έρχομαι εγώ εδώ και αναρωτιέμαι. Άραγε αξίζει να ασχολούμαστε με τέτοιους ανθρώπους?

Γενικότερα, είμαι άνθρωπος που συγχωρώ εύκολα. Δηλαδή, λέω πάει στο καλό, καλό παιδί/κορίτσι είναι, κρίμα είναι να χαλάσει αυτό που έχουμε και προχωράω. Όταν όμως αυτό συνεχίζει για καιρό, δε βλέπεις διαφορετική αντίδραση απο τον απέναντι σου, παρά μόνο αδιαφορία, ε κάποια στιγμή μπουχτίζω!!!

Δεν μου αρέσει να κρίνω τους άλλους, δεν είμαι εγώ η τέλεια φίλη, ούτε και σύντροφος, ούτε ίσως και αδερφή, κόρη κτλ. Όταν όμως καταλάβω οτι κάτι δε πάει καλά, οτι κάτι δε κάνω καλά και σωστά, ή όταν οι γύρω μου μου σημάνουν το καμπανάκι οτι φέρομαι περίεργα, πάντα προσπαθώ να το διορθώσω, γιατί στο κάτω κάτω άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε.

Δεν αξιώνω απο τους γύρω μου να είναι τέλειοι, αξιώνω όμως να με σέβονται και να με εκτιμούν εφόσον επιθυμούν να είναι δίπλα μου. Το να σε θυμούνται μία φορά το χρόνο πχ., το να μη κάνουν μια κίνηση για να σε δουν, με πληγώνει και ορισμένες φορές, εάν δε αυτό συνεχίζει και για πολύ, με κουράζει. 

Παλιά δεν ήμουν έτσι. Δεχόμουν τα πάντα χωρίς να γκρινιάζω και αν το έκανα ήταν σα χάιδεμα στα αυτιά για τον άλλον. Πλέον, μεγαλώνοντας, αρχίζω και αλλάζω και παρατηρώ οτι δεν ανέχομαι τόσο εύκολα πράγματα που με πληγώνουν. Έχω αποφασίσει ότι όποιος δε με θέλει κοντά του να πάει στο καλό. Φιλίες και σχέσεις παντός είδους οι οποίες στηρίζονται στη μια πλευρά, θα κοπούν και αυτές από μέρους μου, εάν το μόνο που συναντώ είναι αδιαφορία απο την άλλη πλευρά.

Το μόνο που σκέφτομαι είναι οτι μερικοί άνθρωποι πολύ απλά δεν αξίζουν τα όσα απλόχερα τους δίνονται και κοιτούν μόνο τον εαυτό τους τελικά. Διαπίστωση άσχημη, αλλά αληθινή.. και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί σήμερα δεν είναι κ τόσο εύκολο να κάνεις μια (οποιαδήποτε) σχέση να μοιάζει και να είναι αληθινή και ειλικρινής..

Ταξιδάκι στο Νομό Τρικάλων

Χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη!!!

Η αλήθεια είναι ότι έχω αρκετό καιρό να γράψω εδώ και αυτό οφείλεται στη πολύ δουλειά που μου είχε πέσει αυτόν το καιρό , σε συνδυασμό με κάτι εξετάσεις που έδινα για πιστοποίηση υπολογιστή.. και ιδού τα αποτελέσματα!! Έχω ξεχάσει-που λέει ο λόγος πάντα- να γράφω!!
Θα επανορθώσω άμεσα.

 Καταρχάς να περιγράψω την όμορφη εκδρομή για Πάσχα που κάναμε στο νομό Τρικάλων. Ήμασταν καλεσμένοι σε ένα πανέμορφο χωριό-κεφαλοχώρι, κοντά στα σύνορα με τον νομό Ιωαννίνων. Ήμασταν καλεσμένοι στο χωριό "Παναγιά" που συνολικά απέχει απο την Αθήνα περίπου 500 χλμ. ενώ έχει υψόμετρο 800 μέτρων.

Το χωριό περικυκλώνεται απο βουνά της Πίνδου και είναι καταπράσινο και σχετικά μεγάλο. Μόνιμοι κάτοικοι του είναι περίπου 730 -με την καταγραφή του πληθυσμού το 2001- ενώ συνιστά βλαχοχώρι της ορεινής Καλαμπάκας. 

Η διαδρομή μέχρι τα Τρίκαλα και τη Καλαμπάκα, αν και 4 ώρες στο νερό, κυλάει άνετα, ο δρόμος είναι συνεχείς ευθείες, αν εξαιρέσετε τα βουνά του Δομοκού, όπου και εκεί όμως ο δρόμος δεν είναι κουραστικός. Από τη Καλαμπάκα και πέρα, ο δρόμος έχει όλο στροφές καθώς ανεβαίνει τα γύρω βουνά προκειμένου να φτάσεις στη Παναγία. Η διαδρομή είναι γύρω στη 1 ώρα, όμορφη μεν αλλά λίγο κουραστική. Μην την επιχειρήσετε νύχτα όσοι ζαλίζεστε ή είστε ήδη κουρασμένοι.

Περάσαμε πανέμορφα δίπλα στους συγγενείς που μας είχαν καλέσει, ξεκουραστήκαμε, απολαύσαμε το ειδυλλιακό τοπίο, κάναμε όσες εκδρομούλες μπορούσαμε, τριγύρω. 
Επισκεφθήκαμε τα Μετέωρα, το Μέτσοβο και κάναμε μινι εκδρομές στην καταπράσινη γύρω περιοχή της Παναγιάς. Ένα είναι το δεδομένο: σίγουρα θα την ξανα επισκεφθούμε!!!! και για την ομορφιά του τόπου και για την όμορφη παρέα που είχαμε εκεί!!

Υ.Γ. Την επόμενη φορά θα επισκεφθούμε σίγουρα και τα Τρίκαλα για τα οποία έχω ακούσει οτι είναι μια απο τις πιο γραφικές πόλεις της Ελλάδος!

                                          το χωριό Παναγία απο ψηλά:

         και από εκδρομούλες στη φύση:

                 Φωτογραφίες απο τα Μετέωρα:

    φωτογραφίες απο το Μέτσοβο:

      

Βιβλίο "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι, Απελευθέρωση" της E L James

Βιβλίο: "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι, Απελευθέρωση"

Συγγραφέας: E L James

Εκδόσεις Πατάκη

Οπισθόφυλλο:" Όταν η Άνα Στιλ συνάντησε πρώτη φορά τον δυναμικό, προβληματικό επιχειρηματία Κρίστιαν Γκρέυ, γεννήθηκε μεταξύ τους μια αισθησιακή σχέση που άλλαξε αμετάκλητα τη ζωή και των δυο τους.

Η Άνα ήξερε από την αρχή πως η αγάπη για τις Πενήντα Αποχρώσεις της δε θα ήταν εύκολη δουλειά και η κοινή ζωή τους δημιουργεί προκλήσεις που κανείς τους δεν είχε προβλέψει. Η Άνα πρέπει να μάθει να μοιράζεται τον πολυτελή τρόπο ζωής του Γκρέυ χωρίς να θυσιάζει την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της και ο Γκρέυ πρέπει να ξεπεράσει την παρόρμησή του να ελέγχει τους άλλους και να θάψει για πάντα τις φρικτές αναμνήσεις που εξακολουθούν να τον στοιχειώνουν.
Τώρα, επιτέλους μαζί, έχουν αγάπη, πάθος, σεξ, πλούτο κι έναν κόσμο με άπειρες δυνατότητες.

Όμως ακριβώς τη στιγμή που φαίνεται πως πραγματικά έχουν τα πάντα, η τραγωδία και η μοίρα συνδυάζονται για να κάνουν πραγματικότητα τους χειρότερους εφιάλτες της Άνα."

Η τριλογία ολοκληρώνεται με το τρίτο και τελευταίο βιβλίο της James σχετικά με τη ρομαντική αυτή ιστορία των 2 ερωτευμένων νέων. Στο βιβλίο αυτό, τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους. Παρόλα αυτά, και εδώ οι εξελίξεις και τα διάφορα ανατρεπτικά γεγονότα δε λείπουν. Παραμένει έντονο το στοιχείο του σεξ και σε αυτό το βιβλίο, σε μικρότερο βέβαια βαθμό σε σχέση με τα 2 προηγούμενα.

Στο εν λόγω βιβλίο μου άρεσε πολύ το "παράρτημα" που τέθηκε στο τέλος του βιβλίου (όσοι το έχετε διαβάσει θα καταλάβετε περί τίνος μιλώ..) το οποίο μέσες άκρες αποκαλύπτει πολλά στοιχεία του Κρίστιαν, του κεντρικού ήρωα του βιβλίου. Επίσης, με συγκλόνισε -θα τολμούσα να πω-, η ανάλυση της ψυχολογίας του Κρίστιαν κάπου στη μέση του βιβλίου, που τα γεγονότα τρέχουν και ο ίδιος αδυνατεί να τα προλάβει και να προσαρμοστεί.. Η ανάλυση των σκέψεων του, των φόβων του, των τραυματικών του εμπειριών σε συνδυασμό με τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του είναι τα κυρίαρχα στοιχεία που με έκανα να απορροφήσω και αυτό το βιβλίο. Η συγγραφέας καταφέρνει να σε καθηλώσει με το τρόπο με τον οποίο περιγράφει τις ενδόμυχες σκέψεις του Κρίστιαν και το πως καταφέρνουν σιγά σιγά να έρθουν στο φως όλα τα στοιχεία της πολύπλοκης προσωπικότητας του. 

Για να μη μακρυγορώ, και το τέλος του βιβλίου -αν και σχετικά αναμενόμενο- μου άρεσε πάρα πολύ και γενικότερα ολόκληρη η τριλογία με καθήλωσε ως αναγνώστρια. 

Μπορεί να ακουστώ υπερβολική, αλλά η ιδιότροπη αλλά και τόσο πληγωμένη προσωπικότητα του ήρωα αυτού μου προκάλεσε πάρα πολλά ανάμεικτα συναισθήματα και άγγιξε τη ψυχή μου. Στο πρώτο βιβλίο αποκτάς μια αρνητική εικόνα για αυτόν τον άνρθωπο, σου φαίνεται ψυχρός και τόσο ιδιόρρυθμος για να μη πω και ανώμαλος.Στα άλλα δύο βιβλία της τριλογίας,τον κατανοείς σιγά σιγά βαθύτερα, ξεδιπλώνεις ένα ένα τα νήματα της ψυχής του και του μυαλού του, φτάνεις να τον λυπάσαι, να τον θαυμάζεις, να τον πονάς και να απορείς με το μεγαλείο του!!

Διαβάστε το, αξίζει το κόπο!

Εκδρομούλα στον Ωρωπό

Σήμερα είχαμε κανονίσει να ταξιδέψουμε μέχρι τον Ωρωπό, για να παρευρεθούμε στη κοπή της πίτας ενός φόρουμ στο οποίο συμμετέχουμε. Αν και ξενυχτήσαμε εχθές το πρωί ξύπνησα νωρίς νωρίς για να απολαύσω την όμορφη ημέρα (αν σκεφτείς προχθές τη Παρασκευή τι νεροποντή έριξε, η σημερινή ημέρα ήταν καλοκαιρινή!!!).

Ξεκινήσαμε λοιπόν γεμάτοι όρεξη κ πράγματι αν και δε γνωρίζω πολλά από την Εθνική οδό Αθηνών Λαμίας και τις περιοχές πάνω προς Λαμία, ο Ωρωπός μου φάνηκε πολύ κοντά! Πηγαίναμε με νορμάλ ταχύτητα,(120 χλμ/ώρα) και σε μισή ώρα ήμασταν εκεί!!!

Τελικά το μενού δεν είχε κοπή της πίτας, επειδή μπερδευτήκαμε δυστυχώς και ήταν κανονισμένο προηγούμενη ημέρα, αλλά τουλάχιστον απολαύσαμε τη βολτίτσα μας κατά μήκος της παραλίας και λιαστήκαμε!!!

Ήρθαν και 2-3 φίλοι λίγο αργότερα και ήπιαμε το καφεδάκι μας και φάγαμε σε ένα ταβερνάκι επάνω στη παραλία, πολύ όμορφα περάσαμε συνολικά!!


Ο Ωρωπός ωραίο μέρος, αλλά δε μπορεί να συγκριθεί με το Λουτράκι βεβαίως βεβαίως! Καταρχάς απο μαγαζιά με φαγητό, τα περισσότερα ήταν λίγο τουριστικά, και γενικότερα βάραγαν πολύ απο τιμές! Να φανταστείτε δεν πήραμε κυρίως πιάτα, πήραμε λίγο απο όλα σε ένα μαγαζί που κάτσαμε για φαγητό και μας βγήκε 15,5 ευρώ το άτομο. Μπορεί να ακούγεται νορμάλ, αλλά αν βλέπαμε το τι παραγγείλαμε και τη ποσότητα στα πιάτα, θεωρώ οτι δεν ανταποκρινόταν στη τιμή. Τελοσπάντων τουλάχιστον ήταν γευστικά, δε μπορώ να πω!

Γενικότερα, ως περιοχή  αυτό που δε μου άρεσε ήταν οτι δεν έχει εκμεταλλευτεί ο δήμος την ομορφιά του τόπου και ενώ θα μπορούσε να έχει διαμορφώσει ένα πολύ ωραίο πεζόδρομο κατά μήκος της θάλασσας, δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο κακοτεχνίες και ό,τι ο κάθε μαγαζάτορας έχει καταφέρει να στήσει. Σε ένα μέρος δε παραλιακά προς κάτι ταβερνάκια, πεζόδρομος δεν υπάρχει και αναγκάζεσαι να περπατάς κατά μήκος του δρόμου, κάτι σχετικά επικίνδυνο..

Γυρίσαμε το απόγευμα πλήρεις απο την όμορφη βόλτα μας, αν και λίγο πικραμένοι επειδή είναι Κυριακή και αύριο έχει δουλειάαα....

Λίγο από Λουτράκι!

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε, πεταχτήκαμε για ξεκούραση στο γνωστό πλέον Λουτράκι! Αν και περιμέναμε βροχές και καταιγίδες μόνο τη Παρασκευή στο δρόμο μας έπιασαν. Κατά τα άλλα λίγο συννεφιά είχαμε αλλά δε μας πτόησε καθόλου!

Το Σάββατο πεταχτήκαμε σε ένα πολύ γνωστό ταβερνάκι της περιοχής με ψαρομεζέδες και φάγαμε του σκασμού παρέα με ουζάκι και κρασάκι. Το μενού είχε απο καλαμαράκια και πατάτες μέχρι καβουροσαλάτα!!( θα φτιάξω και εγώ και θα ποστάρω τη συνταγή για να υπάρχει γιατί ήταν πολύ γευστική και φαινόταν πανεύκολη!)

Γενικότερα, Ξεκουραστήκαμε, χαλαρώσαμε, κάναμε τη βολτίτσα μας, και τη Κυριακή ξημέρωσε μια υπέροχη- από όλες τις απόψεις- ημέρα!!!

Εγώ κοιμόμουν του καλού καιρού, και ο φίλος μου πήγε πρωινιάτικα για ψάρεμα και έβγαλε μια πανέμορφη ψαρούκλα, μια 3μισόκιλη συναγρίδα την οποία δε χορταίναμε να βλέπουμε και να θαυμάζουμε!!

Μετά δε το μεσημέρι, έκανε πολύ ζέστη και για Φεβρουάριο μήνα φάγαμε στο μπαλκόνι και αράξαμε για να μαζέψουμε (σα τις σαύρες ένα πράγμα ) ήλιο!!!

2-3 φωτογραφίες για του λόγου του αληθές!

Εκδρομή στα Καλάβρυτα

     Πριν απο λίγα σαββατοκύριακα καταφέραμε και διοργανώσαμε μεγάλη παρέα μια πολύ όμορφη και διασκεδαστική εκδρομή!Εκδρομή στα Καλάβρυτα, όπου και περάσαμε πολύ όμορφα!

Για όσους δε γνωρίζουν, τα Καλάβρυτα ανήκουν στο νομό Αχαϊας, είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη μετά τη Πάτρα και το Αίγιο, έχουν υψόμετρο 756 μέτρα και απέχουν απο την Αθήνα περίπου 200 χλμ.


Συνολικά ήμασταν 9 άτομα. ξεκινήσαμε μετά τις δουλειές μας παρασκευή κατά τις 7 και επειδή η διαδρομή είναι 3 παρά ώρες κατά τις 10 παρά ήμασταν εκεί. Η Παρασκευή πέρασε γρήγορα με φαγητό και μάζεμα για κουβέντα και παιχνίδι.

     Το Σάββατο ξυπνήσαμε- αν κ μετά απο ξενύχτι...- κατά τις 10 κι αρχίσαμε να οργανώνουμε την ημέρα και να ξυπνάμε τους υπόλοιπους υπναράδες της παρέας!Η μέρα είχε χιονοδρομικό Καλαβρύτων και μετά κοψίδια σε ένα πολύ γευστικό παραδοσιακό εστιατόριο της περιοχής.

     Ξεκινήσαμε και προτού βγούμε απο τη πόλη, είπαμε να κάνουμε μια στάση πρώτα απο το λόφο του Καπή. Για όσους δε το γνωρίζουν, τα Καλάβρυτα, ονομαστά κυρίως για το χιονοδρομικό τους κέντρο- ως χειμερινός προορισμός-, υπήρξαν και μαρτυρική πόλη τη περίοδο της κατοχής. Συγκεκριμένα, στις 13 Δεκεμβρίου 1943 οι γερμανοί εκτέλεσαν όλους τους άνδρες (και παιδιά) απο 13 ετών και πάνω, και πυρπόλησαν τα Καλάβρυτα. απο αυτή τη σφαγή, μόνο 13 στον αριθμό άνδρες επέζησαν (και της χαριστικής βολής). Ο Καλαβρυτινός δήμος, έχει δημιουργήσει προς τιμή αυτής της θυσίας, το Καλαβρυτινό μουσείο ολοκαυτώματος. Αλλά και ο λόφος του καπή που σας ανέφερα ήδη,  είναι το χωράφι στο οποίο εκτελέσθηκαν απο τους γερμανούς οι καλαβρυτινοί και συνιστά ενα μνημείο. Το τοπίο είναι πολύ συγκινητικό, μέσα δε στο χώρο υπάρχει ένα πολύ μικρό εκκλησάκι στο οποίο βρίσκονται κρεμασμένα τόσα καντήλια όσα και οι ψυχές των αθώων που σφαγιάστηκαν άδικα. Την ιστορία των καλαβρυτινών επιφυλλάσσομαι να σας την περιγράψω ομως αναλυτικά σε άλλο θέμα.

Μετά απο τη στάση μας εκεί, ξεκινήσαμε την ανάβαση προς το χιονοδρομικό κέντρο Καλαβρύτων. ο καιρός ήταν ευνοικός για χιόνι και μετά απο λίγο ξεκίνησε να χιονίζει και σε εμάς. μέχρι να φτάσουμε στο χιονοδρομικό απολαύσαμε την υπέροχη διαδρομή ανάμεσα σε πανύψηλα έλατα, χιονισμένα και υπερφορτωμένα απο άσπρες νιφάδες. ήταν τόσο όμορφα!!

Φτάνοντας στο χιονοδρομικό είχε ήδη αρχίσει να χιονίζει αρκετά, είχαμε όμως αποφασίσει οτι δε θα κάναμε σκι αυτή τη φορά ως παρέα, αλλά θα καθόμαστανσ το σαλέ να απολαύσουμε το χιονισμένο τοπίο και να ζεσταθούμε και ύστερα θα παίζαμε το γνωστό σε μικρούς και μεγάλους χιονοπόλεμο!!

Επιστρέφοντας η σειρά μας ήταν να περάσουμε απο ενα εστιατόριο εκεί κοντά και να φάμε χορταστικά χορταστικά, το μενού είχε απο κοκορέτσια και λουκάνικα μέχρι τυροκαφτερές και χορτόπιτες- έτσι για να μη μας πέσουν και βαριά!!-

Επιστρέφοντας ξεθεωμένοι στα Καλάβρυτα και σκασμένοι απο το φαγητό, ήπιαμε το καφεδάκι μας σε καφετέρια και μετά επιστρέψαμε στη βάση μας όπου και ξενυχτήσαμε με καλό κρασάκι (και για όποιον είχε ντέρτια .. καλό ουισκάκι!!).

Ξημερώνοντας η Κυριακή, είχαμε αποφασίσει να πάρουμε το τραινάκι του Οδοντωτού, μια διαδρομή πολύ παλαιά και πραγματικά μοναδική στο είδος της, καθώς το τραινάκι αυτό, ξεκινάει απο τα Καλάβρυτα, διασχίζει όλα τα βουνά ανάμεσα στα Καλάβρυτα, περνάει μέσα απο βράχους και γκρεμίλες και καταλήγει στο Διακοφτό, ένα παραθαλλάσιο χωρίο στον κορινθιακό κόλπο. Για κακή μας τύχη και ένεκα των απεργιών των σιδηροδρομικών (κσοσ@@@@@55μσπσ!!!!), αν παίρναμε το τραινάκι και κατεβαίναμε στο Διακοφτό, δε θα είχαμε πως να επιστρέψουμε. Γρήγορα σκαρφιστήκαμε εναλλακτικό σχέδιο δράσης το οποίο επίσης στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία!

   Επισκεφθήκαμε το Μέγα σπήλαιο, ενα πολύ παλαιό μοναστήρι λίγο παραέξω απο τα Καλάβρυτα, χτισμένο κυριολεκτικά πάνω στις γκρεμίλες του βουνού, αφού εκεί εντοπίστηκε η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Το μοναστήρι είναι ανδρικό και εκτιμάται οτι άρχισε να λειτουργεί απο τον 4ο αιώνα περίπου. έχει περάσει πολλά διαφορετικά είδη "κακουχιών", ανάμεσα σε αυτα πολλές πυρκαγιές, σεισμούς, σφαγές μοναχών κ.α.

Για καλή μας τύχη μας ξενάγησε ενα νέο παιδί και μας αφηγήθηκε την ιστορία και της εικόνας και του μοναστηριού. περιττό να αναφέρω οτι και μόνο η θέα απο το μοναστήρι ψηλά σου κόβει την ανάσα. Εμάς δυστυχώς είχε παντού ομίχλη αλλά και σε αυτή τη περίπτωση όλα έμοιαζαν πολύ επιβλητικά,ακόμα και άνευ θέας.

Ύστερα συνεχίσαμε και επισκεφθήκαμε τον πρώτο σταθμό του Οδοντωτού,λίγα χιλιόμετρα παραέξω απο τα Καλάβρυτα. Η Κάτω Ζαχλωρού είναι ενα μικρό χωριουδάκι πολύ γραφικό, ιδανικό για φωτογραφίες παντός καιρού, και χειμωνιάτικες και καλοκαιρινές μέσα στη πρασινάδα. έχει και 2-3 ταβέρνες όπου μπορεί κανείς να δειπνήσει ή να πιεί καφέ.

   Επιστρέψαμε στα Καλάβρυτα, και αφού φάγαμε πήραμε το δρόμο της επιστροφής......

    Απο μοναστήρια μπορεί κανείς να επισκεφθεί και το εκείνο της Αγίας Λάυρας, που είναι το ονομαστό μοναστήρι στο οποίο κηρύχθηκε η επανάσταση το 1821 απο τον Παλαιών Πατρών γερμανό και τους συντρόφους του. εκεί μάλιστα ενδιαφέρον προκαλεί το μικρό μουσείο που έχει στηθεί το οποίο πέρα απο το ονομαστό λάβαρο του 1821 που φυλάσσεται, διατηρούνται αναλλοίωτα πολλά χειρόγραφα του μεσαίωνα καθώς και πάπυροι.

Περάσαμε και θέλω να πιστεύω πως και η παρέα μας πέρασε όμορφα. Συστήνω και σε άλλους αυτή την εκδρομή, τα Καλάβρυτα αν και μικρός σχετικά τόπος έχει πολλές κρυμμένες ομορφιές και είναι περιοχή ιδανική για εξερεύνηση χειμώνα καλοκαίρι. Το δε καλοκαίρι, είναι ένας τόπος καταπράσινος με πολλά ψηλά έλατα και άλλα δέντρα και ένα ποτάμι το Βουρραϊκό που είναι ιδανικά για πικ νικ ή και για πεζοπορία.

Υ.Γ. από τοπικά προϊόντα αξίζει να αγοράσετε μέλι ελατίσιο (πηχτό πηχτό και υπέροχο), τραχανά, χυλοπίτες, μακαρονάκια κτλ., ρίγανη και θυμάρι και τσάι του βουνού, ξύλινα μαγειρικά σκεύη, ροδοζάχαρη ενα παραδοσιακό γλυκό του κουταλιού και βέβαια οτι άλλο τραβάει η όρεξη και η τσέπη σας! (γιατί πραγματικά υπάρχει όοοτι μπορείτε να φανταστείτε!!!)

Βιβλίο "Πενήντα πιο σκοτεινές αποχρώσεις του γκρι"

Βιβλίο "Πενήντα πιο σκοτεινές αποχρώσεις του γκρι"
Συγγραφέας: E L James
Εκδόσεις: Πατάκη


Οπισθόφυλλο: "Αποκαρδιωμένη από τα σκοτεινά μυστικά του βασανισμένου νεαρού επιχειρηματία Κρίστιαν Γκρέυ, η Άνα Στιλ έχει διακόψει τη σχέση τους κι έχει ξεκινήσει μια καινούργια καριέρα σ' έναν εκδοτικό οίκο. Όμως ο πόθος για τον Γκρέυ κυριαρχεί ακόμα σε κάθε σκέψη της, κι όταν της προτείνει μια νέα συμφωνία, δεν μπορεί ν' αντισταθεί. Γρήγορα αρχίζει να μαθαίνει για το οδυνηρό παρελθόν των προβληματικών, δυναμικών και απαιτητικών Πενήντα Αποχρώσεων της περισσότερα απ' όσα νόμιζε ποτέ δυνατόν. Όμως, ενώ ο Γκρέυ παλεύει με τους εσωτερικούς του δαίμονες, η Άνα πρέπει να πάρει την απόφαση της ζωής της. Μια απόφαση που μόνο η ίδια μπορεί να πάρει!"



Η τριλογία συνεχίζεται με το δεύτερο βιβλίο της σειράς αυτής. Το βιβλίο συνεχίζει και περιγράφει τη σχέση ανάμεσα σε αυτόν τον περίεργο και ταυτόχρονα τόσο προβληματικό άνδρα και την Άνα η οποία έχει μαγευτεί από αυτόν και  προσπαθεί με νύχια και με δόντια να τον αποκωδικοποιήσει και να αποφασίσει για τη πορεία της ζωής της. Και μπορεί μεν η συνέχεια της ιστορίας σε αυτό το βιβλίο να είναι ελαφρώς αναμενόμενη, παρόλα αυτά η συγγραφέας συνεχίζει να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, επεκτείνοντας και περιγράφοντας πολύ αναλυτικά τη ψυχολογία του νεαρού αυτού προβληματικού άνδρα. 

Αυτό είναι άλλωστε και το ατού της συγκεκριμένης συγγραφέως, κατά την άποψη μου, που κερδίζει κάθε αναγνώστρια/η. Ιδίως απο τη μέση και μετά συγκεκριμένοι διάλογοι ρίχνουν φως στο τούνελ και ξεκαθαρίζουν πολλά πράγματα. Πρόκειται για πολύ πετυχημένη συνέχεια της ιστορίας. Αξίζει κατά τη γνώμη μου, εφόσον βέβαια σας άρεσε και το πρώτο της βιβλίο, να διαβάσετε  και τη συνέχεια αυτού. 

Βιβλίο "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι" της E L James

Βιβλίο "πενήντα αποχρώσεις του γκρι"

Συγγραφέας: E L James

Εκδόσεις: Πατάκη

Αστέρια 5/5

Οπισθόφυλλο: "Η φοιτήτρια λογοτεχνίας Αναστάζια Στιλ παίρνει συνέντευξη, για το περιοδικό του Πανεπιστημίου, από τον επιτυχημένο επιχειρηματία Κρίστιαν Γκρέι. Νιώθει αμέσως τη δύναμη της γοητείας του, αλλά ταυτόχρονα η σκέψη του της προκαλεί βαθιά ανασφάλεια. Πεπεισμένη ότι η συνάντησή τους δεν πήγε καλά, προσπαθεί να τον βγάλει από το μυαλό της - ώσπου εκείνος εμφανίζεται αναπάντεχα στο μαγαζί όπου δουλεύει και της προτείνει να βγουν.

Αφελής και αθώα, η Αναστάζια σοκάρεται μόλις συνειδητοποιεί πόσο πολύ επιθυμεί αυτόν τον άνδρα. Και, όταν εκείνος την προειδοποιεί να μείνει σε απόσταση, αυτό την κάνει να τον θέλει ακόμα περισσότερο.
Όμως ο Γκρέι βασανίζεται από τους προσωπικούς του δαίμονες και η ανάγκη να εξουσιάζει τον κυριεύει. Καθώς ξεκινούν μια παθιασμένη ερωτική σχέση, η Αναστάζια ανακαλύπτει περισσότερα για τις δικές της επιθυμίες καθώς και για τα σκοτεινά μυστικά που ο Γκρέι κρατά κρυμμένα..."

Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της τριλογίας της συγκεκριμένης συγγραφέως. Μου το έκαναν δώρο τη Πρωτοχρονιά και αν και είχα ακούσει ποικίλα σχόλια αποφάσισα να το διαβάσω. Και έπραξα απολύτως σωστά διότι πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, με υπέροχο περιεχόμενο που ειλικρινά με προβλημάτισε και με συγκίνησε!

Θα γράψω κριτική και για τα τρία -συνολικά- βιβλία της τριλογίας, ξεκινώντας απο εδώ απο το πρώτο.

Το βιβλίο μιλάει στο πρώτο ενικό και περιγράφει τις στιγμές που ζει η Αναστάζια Στιλ, μια 21χρονη κοπέλα, τελειόφοιτη, η οποία γνωρίζει ενα μυστηριώδη αλλά σαγηνευτικό άνδρα, τον Κρίστιαν. Περιγράφεται στο βιβλίο ολοκάθαρα η γνωριμία τους και οι επόμενες συναντήσεις και ξεδιπλώνεται σιγά σιγά το μεγάλο μυστικό που αρχικά σοκάρει τους αναγνώστες! Σοκάρει και την ίδια την πρωταγωνίστρια του βιβλίου, και όλο το βιβλίο είναι αφιερωμένο στις σκέχεις της γύρω απο αυτό. Προσωπικά, όπως και τα 3 βιβλία της τριλογίας με συνάρπασε. 

Αν πρόκειται να το κάνετε δώρο, συνιστώ ανεπιφύλακτα να μη το προσφέρετε σε γυναίκα μεσήλικη, της οποίας τα γούστα περιορίζονται στα κλασσικά βιβλία. Διότι, περιλαμβάνονται πολλές σκηνές σεξουαλικής φύσεως που θεωρώ οτι δύσκολα μια κυρία θα τις αποδεχθεί και θα απολαύσει το βιβλίο. Επομένως το βιβλίο προσφέρεται στα ανοιχτά μυαλά διότι, κάποιοι έσπευσαν να το θεωρήσουν ως άρλεκιν και ως πορνογράφημα τη στιγμή που τίποτα απο τα 2 δεν ισχύει και που αναλύονται πολύ όμορφα και απολαυστικά οι παραξενιές αυτού του ιδιόμορφου άνδρα.


Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, το οποίο ξεδιπλώνει το ταλέντο της συγγραφέως. Πέρα απο τις σκηνές του σεξ που σίγουρα πρωωθούν το βιβλίο και του έδωσαν τεράστια δημοσιότητα, μιλάει για ένα πολύ ιδιαίτερο δέσιμο μεταξύ των 2 πρωταγωνιστών, δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Και το κορυφαίο είναι οτι εκεί που λες οτι πάει να στρώσει η ιστορία ή οτι αντιλαμβάνεσαι τι πάει να συμβεί, ένα γεγονός συμβαίνει κάθε φορά και τα ανακατώνει όλα. Πραγματικά είναι πολύ απρόσμενο (με τη θετική και μόνο έννοια του) βιβλίο που σε συναρπάζει πολύ πολύ ευχάριστα!!